ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

«Իմ կի­նոն իմ ե­րաժշ­տու­թ­յունն է, ես դե­րե­րը պատ­մում եմ, խա­ղում եր­գե­րի մի­ջո­ցով»

«Իմ կի­նոն իմ ե­րաժշ­տու­թ­յունն է, ես դե­րե­րը պատ­մում եմ, խա­ղում եր­գե­րի մի­ջո­ցով»
11.02.2020 | 04:01

Երևան-Փա­րիզ-Բ­ր­յու­սել. այս­պի­սի աշ­խար­հագ­րու­թ­յուն է ան­ցել կոմ­պո­զի­տոր, դաշ­նա­կա­հար, երգ­չու­հի, դե­րա­սա­նու­հի ՆԱ­ՌԱ ՆՈ­ՅԱ­ՆԸ: Մաս­նա­գի­տա­կան այս ուղղ­վա­ծու­թ­յուն­նե­րը մե­կը մյու­սին լրաց­նում են: «Դաշ­նա­մու­րը, ի­հար­կե, այն հիմքն է, ո­րից ծն­վում են իմ ֆիլ­մե­րը, ե­րաժշ­տու­թ­յու­նը, երևա­կա­յա­կան ճամ­փոր­դու­թ­յու­նը: Ե­թե դրան­ցից մե­կը չլի­ներ, ես չէի լի­նի այն­պի­սին, ինչ­պի­սին կամ այ­սօր»,- ա­սում է Նա­ռա Նո­յա­նը: Նշենք, որ փետր­վա­րի 22-ին հայ հան­դի­սա­տե­սը հնա­րա­վո­րու­թ­յուն ու­նի ներ­կա լի­նե­լու երգ­չու­հու երևա­ն­յան հեր­թա­կան հա­մեր­գին: Նրա կա­տա­րում­նե­րը մեծ տա­րա­ծում ու­նեն նաև հա­մա­ցան­ցի շնոր­հիվ, թեև ոչ բո­լո­րը գի­տեն, որ սիր­ված եր­գե­րի ինք­նա­տիպ կա­տա­րո­ղը հա­յու­հի է, ա­վե­լին՝ Ժան­նա Բլ­բու­լ­յա­նի դուստ­րը, Լևոն Բլ­բու­լ­յա­նի զար­մու­հին:

-Ի՞նչ հետք, ազ­դե­ցու­թյուն թո­ղեց Ձեզ վրա օ­տար եր­կի­րը, ին­չը են­թադ­րում է նոր մշա­կույթ, նոր շփում­ներ, նոր կյանք, բնա­կա­նաբար, նաև նոր դժ­վա­րու­թյուն­ներ:
-Երբ հայ­տն­վե­ցի Փա­րի­զում, ինձ հա­մար շատ բարդ էր: Ար­դեն երկ­րորդ ան­գամ էի այդ քա­ղա­քում, 1990 թվա­կանն էր՝ Խոր­հր­դա­յին Միու­թյան փլուզ­ման շր­ջա­նը, ու այն­պես ստաց­վեց, որ չկա­րո­ղա­ցա վե­րա­դառ­նալ հայ­րե­նիք: Դար­ձա ա­պատ­րիդ (հայ­րե­նա­զուրկ): Անս­պա­սե­լի զրկ­վե­ցի ըն­կե­րու­թյու­նից, բա­րե­կա­մու­թյու­նից, ջեր­մու­թյու­նից: Ես հի­վան­դա­ցա բա­ռիս բուն ի­մաս­տով: Բայց այն ու­ժը, որ Աստ­ված է տվել, փր­կեց ինձ: Փոր­ձե­ցի չհան­ձն­վել ու կա­մաց քայ­լե­րով ինչ-որ տեղ զբա­ղեց­նել, ինչ-որ տա­րա­ծու­թյուն վերց­նել այս կյան­քում ինձ հա­մար: Այդ մեծ ցն­ցու­մը, որ ապ­րե­ցի, դար­ձավ ոչ թե իմ թու­լու­թյու­նը, այլ շար­ժիչ ու­ժը:
-Ինչ­պի­սի՞ն կլի­ներ Նա­ռա Նո­յա­նը, ե­թե շա­րու­նա­կեր ապ­րել ու ստեղ­ծա­գոր­ծել հայ­րե­նի­քում:
-Ես քսան տա­րե­կան էի, երբ հայ­տն­վե­ցի Փա­րի­զում: Մինչ այդ ար­դեն աշ­խա­տում էի թատ­րո­նում: Ֆրուն­զե Դով­լա­թյա­նի «Կա­րոտ» ֆիլ­մում նկա­րա­հան­վե­լուց հե­տո հրա­վեր էի ստա­ցել Կիևից: Երևի թե կշա­րու­նա­կեի իմ գոր­ծու­նեու­թյու­նը կի­նոար­վես­տում կամ թատ­րո­նում, և ե­րաժշ­տու­թյու­նը հե­տին պլա­նում կմ­նար: Իսկ Եվ­րո­պա­յում կի­նոո­լոր­տը գի­տեք ինչ­պի­սին է. դեր ստա­նա­լու հա­մար ռե­ժի­սո­րը, պրո­դյու­սե­րը այլ պա­հանջ­ներ են դնում դե­րա­սա­նու­հու ա­ռաջ: Ինքս էլ հայ­տն­վե­ցի նման փաս­տի ա­ռաջ ու հետ­քայլ ա­րե­ցի: Ո­րո­շե­ցի թող­նել կի­նոար­վես­տը և իմ կի­նոն նկա­րել՝ ե­րաժշ­տու­թյան մի­ջո­ցով: Այդ­պես սկս­վեց երգ­չու­հու, ե­րաժշ­տի և կոմ­պո­զի­տո­րի իմ կա­րիե­րան: Դա ինձ ա­զա­տու­թյուն տվեց, այ­սինքն, կա­րող էի աշ­խա­տել՝ կա­խում չու­նե­նա­լով ոչ մե­կից:
-«Իմ կի­նո» աս­վա­ծը մի փոքր բա­ցեք:
-Իմ կի­նոն իմ ե­րաժշ­տու­թյունն է. ես դե­րե­րը պատ­մում եմ, խա­ղում եր­գե­րի մի­ջո­ցով:
-Հա­յաս­տա­նից հրա­վեր­ներ չկա՞ն:
-Ոչ, ո­րով­հետև ինձ ա­վե­լի շատ ճա­նա­չում են որ­պես երգ­չու­հու: Դե­րա­սա­նա­կան գոր­ծու­նեու­թյու­նը փա­կագ­ծում է մնա­ցել:
-Ինչ­պե՞ս սկ­սե­ցիք Ձեր ե­րաժշ­տա­կան գոր­ծու­նեու­թյու­նը: Ինչ­պի­սի՞ն էր փա­րի­զյան հան­դի­սա­տե­սի ար­ձա­գան­քը:
-Ե­րաժշ­տա­կան կա­րիե­րան սկ­սել եմ հա­յե­րեն եր­գե­րով, կա­տա­րել եմ Կո­մի­տաս, նաև իմ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը: Պետք է ա­սեմ, որ հան­դի­սա­տե­սը շատ հե­տաքր­քր­ված էր: Ընդ ո­րում իմ հան­դի­սա­տե­սի զգա­լի մա­սը եվ­րո­պա­ցի­ներ էին: 2003-ից հա­մերգ­ներ եմ ու­նե­նում, հի­մա նոր կա­մաց-կա­մաց հայ հան­դի­սա­տե­սը սկ­սել է գալ իմ հա­մերգ­նե­րին: Ի­հար­կե, բարդ էր հա­յե­րեն եր­գե­րով ներ­կա­յա­նա­լը, բայց գնա­ցել եմ այդ հա­մար­ձակ քայ­լին, ին­չի հա­մար սփյուռ­քի նա­խա­րա­րու­թյու­նը (2017 թ.) ինձ ար­ժա­նաց­րեց Կո­մի­տա­սի մե­դա­լին՝ սփյուռ­քում հայ­կա­կան ար­վես­տը տա­րա­ծե­լու հա­մար: ՈՒ­զում եմ նշել, որ ինձ հետ ե­լույթ ու­նե­ցող ե­րա­ժիշտ­նե­րից եր­կու­սը հայ են՝ դու­դու­կա­հար Վար­դան Հով­հան­նի­սյա­նը և կի­թա­ռա­հար Տիգ­րան Տեր-Ստե­փա­նյա­նը:
-Ձեր եր­գա­ցան­կում տեղ են գտել նաև ֆրան­սիա­կան հայտ­նի եր­գե­րը և հա­ջո­ղու­թյուն ու­նե­ցել:
-Մինչև իմ հին­գե­րորդ՝ «N 5» ալ­բո­մի թո­ղար­կու­մը ես կար­ծես թե ինձ թույլ չէի տա­լիս եր­գել Բրել, Ազ­նա­վուր, Պիաֆ, Բար­բա­րա, Լեգ­րան… նրանք լե­գեն­դներ են, հս­կա­ներ: Ես մտա­ծում էի, որ ֆրան­սե­րենն իմ մայ­րե­նին չէ, և չեմ կա­րող մա­տու­ցել այն­պես, ինչ­պես դա կա­նեն լեզ­վի կրող­նե­րը: Մա­նա­վանդ, որ այդ եր­գե­րի տեքս­տե­րը շատ բարդ են, պետք է պատ­մել, տեղ հասց­նել ա­սե­լի­քը: Ըն­կեր­նե­րիս հոր­դո­րով Ազ­նա­վու­րի հրա­տա­րակ­չու­թյանն ու­ղար­կե­ցի կա­տա­րում­նե­րիս ձայ­նագ­րու­թյուն­նե­րը և ստա­ցա նրա թույ­լտ­վու­թյու­նը՝ դրանք ընդ­գր­կե­լու ալ­բո­մում:
-Ին­չո՞վ է գրա­վում հան­րա­հայտ եր­գե­րի Ձեր կա­տա­րու­մը:
-Ինձ թվում է` գրա­վում է այն, որ ես չեմ փոր­ձում պատ­ճե­նել, այ­սինքն նրանց նման եր­գել, դա նկա­տե­լի է նաև գոր­ծի­քա­վոր­ման մեջ: Փոր­ձում եմ մա­տու­ցել նո­րո­վի, նոր ո­ճով, երբ ինձ հարց­նում են՝ ի՞նչ ո­ճով ես եր­գում, ա­սում եմ՝ իմ ո­ճով: Իմ և՛ կա­տա­րում­նե­րը, և՛ գոր­ծի­քա­վո­րու­մը, և՛ ֆրան­սե­րե­նի շեշ­տադ­րու­մը յու­րա­հա­տուկ են ֆրան­սիա­ցի­նե­րի հա­մար:
-Նաև դու­դուկն իր դերն ու­նի…
-Դու­դու­կը հո­գու ձայնն է, դու­դու­կը սահ­ման չի ճա­նա­չում: Ես հա­ճախ եմ հա­մերգ­նե­րիս ժա­մա­նակ ա­սում, որ ե­թե հո­գին կա­րո­ղա­նար ինչ-որ ձայ­նով ար­տա­հայտ­վել, դա կլի­ներ դու­դու­կի ձայ­նը: Ո­րով­հետև դու­դու­կի հն­չյուն­նե­րը ան­մի­ջա­պես հո­գուդ են դիպ­չում, բո­լո­րին հու­զում են: ՈՒ­նեմ նաև հա­տուկ դու­դու­կի հա­մար գր­ված գոր­ծեր, որ հա­մա­րյա դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թյան են մո­տե­նում:
Պի­տի ա­սեմ, որ այ­սօր լրագ­րող­նե­րը չգի­տեն ինչ­պես ինձ ներ­կա­յաց­նել, ո­րով­հետև հա­մար­վում եմ ար­տիստ-ան­սամբլ, որ կա­տա­րում է և՛ հա­յե­րեն, և՛ ռու­սե­րեն, և՛ ֆրան­սե­րեն եր­գեր, ծն­վել-մե­ծա­ցել է Հա­յաս­տա­նում, նաև ռու­սա­կան մշա­կույ­թի ազ­դե­ցու­թյունն է կրել, կա­յա­ցել է Ֆրան­սիա­յում: Կա­րե­լի է ա­սել՝ իմ հայ լի­նե­լը հարս­տաց­նում է կեն­սագ­րու­թյունս, և մեկ հա­ղորդ­ման շր­ջա­նա­կում լրագ­րո­ղի հա­մար բա­վա­կան բարդ է ինձ որ­պես ար­տիստ ներ­կա­յաց­նե­լը: Ի­հար­կե, դա նաև հե­տաքր­քիր է:
-Ար­տիս­տի հա­ջո­ղու­թյու­նը պայ­մա­նա­վոր­ված է նաև հա­մեր­գա­ցան­կով: Ձեր հա­մեր­գա­ցան­կը փաս­տո­րեն բա­վա­կան բազ­մա­զան է:
-500-ից ա­վե­լի եր­գեր եմ կա­տա­րում, ո­րոնց մի մա­սը հան­րա­հայտ աստ­ղե­րի եր­գա­ցան­կից՝ Շառլ Ազ­նա­վուր, Բար­բա­րա, Ժակ Բրել, Է­դիթ Պիաֆ, Մի­շել Լեգ­րան, Իվ Մոն­տան և ու­րիշ­ներ: Կա­տա­րում եմ նաև մորս՝ Ժան­նա Բլ­բու­լյա­նի եր­գե­րը: ՈՒ­նեմ 350 հե­ղի­նա­կա­յին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներ՝ դա­սա­կան, շան­սոն, Word Music և այլ ժան­րե­րում (այդ թվում՝ կի­նո­յի հա­մար գր­ված ե­րաժշ­տու­թյուն):
-Ձեր կա­տա­րու­մը լսե­լիս՝ հա­ճե­լիո­րեն զար­մա­ցա, ի­մա­նա­լով, որ հայ եք, հի­մա էլ նոր բա­ցա­հայ­տում՝ Ժան­նա Բլ­բու­լյա­նի դուստրն եք: Ի՞նչ ազ­դե­ցու­թյուն նա Ձեր՝ իբրև ար­տիստ կա­յաց­ման գոր­ծում:
-Ճա­նա­պարհս հար­թե­լիս ինձ հա­մար հրա­շա­լի օ­րի­նակ է ե­ղել մայրս, որ հրա­շա­լի ար­տիստ է, ե­րա­ժիշտ, բա­նաս­տեղծ, հրաշք անձ­նա­վո­րու­թյուն: Մեկ-մեկ ա­սում եմ՝ հնա­րա­վոր չէ, որ ին­քը իմ մա­ման լի­նի: Ա­մեն ան­գամ նա ինձ այն­պե՜ս է զար­մաց­նում:
-Ձեր այ­ցե­քար­տը կա­րե­լի՞ է հա­մա­րել Ազ­նա­վու­րի Hier Encore եր­գի կա­տա­րու­մը (միայն Youtube-ում այն 4 մի­լիո­նից ա­վե­լի դի­տում ու­նի): Ի դեպ, այդ կա­տա­րու­մը ա­ռիթ դար­ձավ մեր հար­ցազ­րույ­ցի հա­մար, դրա շնոր­հիվ փնտ­րե­ցի-գտա Նա­ռա Նո­յա­նին:
-Ա­յո, կա­րե­լի է, և ա­սեմ, որ շա­տերն են ինձ այդ եր­գով բա­ցա­հայ­տել, թեև դա իմ հին­գե­րորդ ալ­բո­մից է, ո­րը թո­ղարկ­վել է 2013-ին:
-Դուք խոս­քի մշա­կույթ եք դա­սա­վան­դում լրագ­րու­թյան եվ­րո­պա­կան ինս­տի­տու­տում, ինչ­պես նշ­ված էր Ձեր տված հար­ցազ­րույց­նե­րից մե­կում՝ ֆրան­սիա­ցի­նե­րին ֆրան­սե­րեն եք սո­վո­րեց­նում։ Ինչ­պես՞ է դա պա­տա­հել:
-Ֆրան­սե­րեն սո­վո­րել եմ Ֆրան­սիա­յում՝ ինք­նու­րույն, բայց այն­քան եմ սի­րում այդ լե­զուն, որ դար­ձա «երդ­վյալ» թարգ­մա­նիչ, բա­ցի այդ ես նաև վո­կալ-քոուչ եմ և խոս­քի վար­պե­տու­թյան դա­սըն­թաց­ներ եմ ի­րա­կա­նաց­նում եր­գիչ­նե­րի հա­մար, լրագ­րող­նե­րի, ձեռ­նար­կա­տե­րե­րի, ի­րա­վա­բան­նե­րի, բո­լոր նրանց, ով­քեր ու­զում են ճիշտ օգ­տա­գոր­ծել ի­րենց ձայ­նը աշ­խա­տան­քի մեջ:
Ինքս ձայ­նա­լա­րե­րի խն­դիր­ներ եմ ու­նե­ցել, կորց­րել ձայնս և ա­պա­քին­վել լո­գո­պե­դիկ մե­թո­դով: Դա­սըն­թաց­նե­րիս հիմ­քում այդ մե­թոդն է, ո­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս հաս­կա­նա­լու, թե ինչ­պես է ձայ­նը ֆոր­մա­ցիա կա­տա­րում՝ աշ­խա­տում օր­գա­նիզ­մում: Մինչ օրս խն­դիր ու­նեմ. ձայ­նա­լա­րե­րից մեկն ան­վերջ վնաս­ված է, բայց այս մե­թո­դի շնոր­հիվ ես ձայնս այլևս չեմ կորց­նում, կա­րող եմ եր­կու ժամ եր­գել, խո­սել: Կա­րե­լի է ա­սել՝ դա ար­տիս­տիկ ընտ­րու­թյուն է, կամ պի­տի դա­դա­րեի եր­գե­լուց, կամ այն­պես եր­գեի, որ չվ­նաս­վի ձայնս: Եվ դա իմ կա­տա­րում­նե­րին տա­լիս է ո­ճայ­նու­թյուն, զգաց­մուն­քա­յին շեշ­տադ­րու­թյուն:
Գա­լով բուն հար­ցին՝ վար­պե­տու­թյան մե­կօ­րյա դաս պետք է անց­կաց­նեի լրագ­րու­թյան եվ­րո­պա­կան ինս­տի­տու­տում, բայց նրանք այն­քան կարևո­րե­ցին այն, ինչ ես մա­տու­ցում էի, որ ա­ռա­ջար­կե­ցին հիմ­նա­կան աշ­խա­տանք: 2016-ից աշ­խա­տում եմ այդ հաս­տա­տու­թյու­նում:
-Դուք նաև հե­ղի­նակն եք «112» ծա­ռա­յու­թյան հիմ­նի...
-Ա­յո, դա եվ­րո­պա­կան «Շտապ օգ­նու­թյան» հա­մարն է, ինչ­պես Ա­մե­րի­կա­յում «911»-ը: Այդ հա­մա­րի ներ­քո ներ­կա­յաց­վում են բո­լոր հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի հա­մար­նե­րը: Քա­նի որ «112» ծա­ռա­յու­թյան հա­մար իմ գրած հիմ­նը շատ էին հա­վա­նել, խնդ­րել էին այդ եր­գը հար­մա­րեց­նել նաև «911»-ին: Հե­տաքր­քիրն այն է, որ «911» ծա­ռա­յու­թյան եր­գի (ո­րի մեջ նաև դու­դուկ ու շվի կա) հե­ղի­նա­կը և կա­տա­րո­ղը նախ­կին Խոր­հր­դա­յին Միու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ է:
-Մի փոքր պատ­մեք Երևա­նում սպաս­վող ա­ռա­ջի­կա հա­մեր­գի մա­սին: Ի՞նչ ծրագ­րով եք ներ­կա­յա­նա­լու:
-Ե­լույթ եմ ու­նե­նա­լու Նաի­րա Մա­նու­չա­րյա­նի հետ։ Իմ և նրա հան­դի­պու­մը, կա­րե­լի է ա­սել, կապ­ված է Ազ­նա­վու­րի հետ: Սի­րիա­հայ Պիեր Բաղ­դա­դյա­նը Ազ­նա­վու­րի 90-ա­մյա­կի առ­թիվ ու­զում էր շան­սո­նիեի եր­գե­րը գոր­ծի­քա­վո­րել հայ­կա­կան գոր­ծիք­նե­րի հա­մար, մի քա­նի ար­տիստ­նե­րի ա­ռա­ջար­կել էր միա­նալ նա­խագ­ծին, եր­գել Ազ­նա­վու­րի եր­գերն ու ալ­բոմ թո­ղար­կել: Այս ա­ռի­թով էլ հան­դի­պե­ցի Նաի­րա­յին: Երբ ա­ռա­ջին ան­գամ մե­նա­հա­մերգ ու­նե­ցա Կաս­կա­դում, հրա­վի­րե­ցի նրան՝ եր­գե­լու ինձ հետ մի քա­նի եր­գեր: Երբ եր­գում ենք, կար­ծես ես շն­չում եմ, նա ա­րա­տաշն­չում, և հա­կա­ռա­կը: Այդ­պի­սի մի հրա­շա­լի ըն­կե­րու­թյուն և ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կապ ստեղծ­վեց մեր միջև: Վեր­ջերս մայ­րի­կիս «Գաղտ­նիք­նե­րիս ա­րա­հե­տով» գր­քի շնոր­հան­դեսն էր, «Առ­նո Բա­բա­ջա­նյան» հա­մեր­գաս­րա­հում նրա հետ հա­մերգ ու­նե­ցա, մաս­նակ­ցում էր նաև Նաի­րան: Եվ այն­քան են մար­դիկ հա­վա­նել մեր զու­գեր­գե­րը, որ խոր­հուրդ տվե­ցին հա­մերգ ա­նել եր­կու­սով: Կա­տա­րե­լու ենք ֆրան­սիա­կան հայտ­նի եր­գեր, նաև իմ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րից, մի քա­նի հե­ղի­նա­կա­յին երգ էլ կներ­կա­յաց­նի մայրս: Ձևա­չա­փը ՝ դաշ­նա­մուր և ձայն: Կոչ­վում է «Ֆրան­սիա­կան շան­սո­նի է­լե­գանտ ե­րե­կո»: Հա­մեր­գը տե­ղի կու­նե­նա փետր­վա­րի 22-ին, ժա­մը՝ 20:00-ին: ՈՒ­զում եմ կա­պը պաշտ­պա­նել հայ­րե­նի­քիս հետ, դա ինձ հա­մար շատ կարևոր է: Ես չեմ գա­լիս բիզ­նես ա­նե­լու, երբ հարց­րին՝ ի՞նչ գնով տոմ­սե­րը վա­ճա­ռենք, ա­սա­ցի՝ ա­մե­նա­ցածր գնով, որ ցան­կա­ցող­նե­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նե­նան ներ­կա լի­նե­լու:
-Հե­տաք­րք­իր է` Ձեր ե­րե­խա­նե­րը շա­րու­նա­կու՞մ են ար­վես­տի, մաս­նա­վո­րա­պես, ե­րաժշ­տար­վես­տի ու­ղին:
-Եր­կու զա­վակ ու­նեմ, եր­կուսն էլ հրա­շա­լի նվա­գում են, ստեղ­ծա­գոր­ծում: 2018-ի ապ­րի­լին ե­լույթ ու­նե­ցան «Առ­նո Բա­բա­ջա­նյան» հա­մեր­գաս­րա­հում: Գաբ­րիե­լը 22 տա­րե­կան է, նրա ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը շատ նման են Բա­խի ո­ճին, Է­լիո­թը 15 տա­րե­կան է, կա­տա­րում է դա­սա­կան գոր­ծեր: Եր­կուսն էլ դա­սա­կա­նի սի­րա­հար­ներ են: Եր­բեմն նրանց խնդ­րում եմ տե­ղե­կաց­նել ինձ ար­դի ե­րաժշ­տու­թյան մա­սին՝ ինչ են այ­սօր լսում: Մի օր էլ ա­սա­ցին՝ ցա­վոք, մենք չենք կա­րող քեզ շատ օգ­նել այդ հար­ցում, ո­րով­հետև մենք դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թյուն ենք լսում (ծի­ծա­ղում է - Ա. Ս.): Նրանք իմ ա­մե­նա­լավ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներն են:
-Եվ մի ոչ ե­րաժշ­տա­կան հարց. ի՞նչ կա­սեք աշ­խար­հում և մեր երկ­րում տի­րող աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան զար­գա­ցում­նե­րի մա­սին:
-Ես լա­վա­տես եմ, չհան­ձն­վող, հե­ղա­փո­խա­կան ու հա­վա­տում եմ մարդ­կու­թյան գի­տակ­ցու­թյա­նը, խել­քին: Չի կա­րող հի­մա­րու­թյու­նը հաղ­թել աշ­խար­հին՝ լի­նի Հա­յաս­տա­նում, թե այլ երկ­րում: Ե­թե ա­մեն մարդ իր տե­ղում է և իր գործն է ա­նում, աշ­խար­հը դե­պի լավն է գնում: Վս­տահ եմ, որ մեզ­նից յու­րա­քան­չյու­րը ե­կել է այս աշ­խարհ իր ա­ռա­քե­լու­թյու­նը կա­տա­րե­լու, երբ շեղ­վում է իր ճա­նա­պար­հից, գնում հարս­տու­թյան հետևից, ցո­փու­թյան… քաոս է սկս­վում: Դրա հա­մար ես ու­սա­նող­նե­րիս հետ զրու­ցե­լիս միշտ ա­սում եմ՝ ա­մե­նա­կարևո­րը այս աշ­խար­հում ինքդ քեզ գտ­նելն է:
Զրույ­ցը՝
Ար­մի­նե ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԻ

Լուսանկարներ

. .
Դիտվել է՝ 7748

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ